یک روز آموزگار از دانش آموزانی که در کلاس بودند پرسید آیا می توانید راهی غیر تکراری برای ابراز عشق ، بیان کنید؟ برخی از دانش آموزان گفتند با بخشیدن عشقشان را معنا می

 کنند  شماری دیگر هم گفتند «با هم بودن در تحمل رنجها و لذت بردن از خوشبختی» را راه بیان عشق  میدانند     درآن بین ، پسری برخاست و پیش از این که شیوه    دلخواه خود را برای

ابراز عشق بیان کند،  داستان کوتاهی تعریف کرد    :یک روز زن و شوهر جوانی که هر دو زیست شناس بودند طبق معمول برای تحقیق به جنگل رفتند. آنان وقتی به بالای تپّه

رسیدند درجا میخکوب شدند    یک قلاده ببر بزرگ، جلوی زن و شوهر ایستاده و به آنان خیره شده بود. شوهر، تفنگ شکاری به همراه نداشت و دیگر راهی برای فرار نبودآرام به

طرف آنان حرکت کردرنگ صورت زن و شوهر پریده بود و در مقابل ببر، جرات کوچک ترین حرکتی نداشتند.. همان لحظه، مرد زیست شناس    فریادزنان فرار کرد و همسرش

را تنها  گذاشت داستان به اینجا که رسید دانش آموزان شروع کردند به محکوم کردن آن  مردراوی اما پرسید : آیا می دانید آن مرد در لحظه های آخر زندگی اش چه فریاد می زد؟      بچه ها

حدس زدند حتما از همسرش معذرت خواسته که او را تنها گذاشته است  راوی جواب داد: نه، آخرین حرف مرد این بود که «عزیزم ، تو بهترین مونسم بودی.از پسرمان خوب

مواظبت کن و به او بگو پدرت عاشقت بود بلافاصله ببر به سمت شوهر دوید و چند دقیقه بعد ضجه های مرد جوان به گوش زن رسید. ببر رفت و زن زنده ماند. قطره های بلورین

اشک، صورت راوی را خیس کرده بود که ادامه داد: همه زیست شناسان می دانند ببر فقط به کسی حمله می کند که حرکتی انجام می دهد و یا فرار میکند. پدر من در آن لحظه وحشتناک ، با

فدا کردن جانش پیش مرگ مادرم شد و او را نجات داد. این صادقانه ترین و بی ریاترین ترین راه پدرم برای بیان عشق خود به مادرم و من بود........                                                                                                                                                                                                                                          

(دریا)
قطره دلش دریا می خواست خيلی‌ وقت‌ بود كه‌ به‌ خدا گفته‌ بود هر بار خدا می گفت: از قطره‌ تا دريا راهیست‌‌ طولانی راهی از رنج‌ و عشق‌ و صبوری هر قطره‌ را لياقت‌ دريا نيست قطره‌ عبور كرد و گذشت قطره‌ پشت‌ سر گذاشت قطره‌ ايستاد و منجمد شد قطره‌ روان‌ شد و راه‌ افتاد قطره‌ از دست‌ داد و به‌ آسمان‌ رفت و هر بار چيزی‌ از رنج‌ و عشق‌ و صبوری‌ آموخت. تا روزی‌ كه‌ خدا گفت: امروز روز توست . روز دريا شدن . خدا قطره‌ را به‌ دريا رساند . قطره‌ طعم‌ دريا را چشيد . طعم‌ دريا شدن‌ را . اما ... روزی‌ قطره‌ به‌ خدا گفت: از دريا بزرگتر، آری ،‌ از دريا بزرگتر هم‌ هست؟ خدا گفت: هست قطره‌ گفت: پس‌ من‌ آن‌ را می ‌خواهم . بزرگترين‌ را. بی ‌نهايت‌ را. خدا قطره‌ را برداشت‌ و در قلب‌ آدم‌ گذاشت‌ و گفت: اينجا بی ‌نهايت‌ است. آدم‌ عاشق‌ بود. دنبال‌ كلمه‌ای‌ می ‌گشت‌ تا عشق‌ را توی‌ آن‌ بريزد. اما هيچ كلمه‌ای‌ توان‌ سنگينی عشق‌ را نداشت. آدم‌ همه‌ عشقش‌ را توی‌ يک‌ قطره‌ ريخت. قطره‌ از قلب‌ عاشق‌ عبور كرد و وقتی‌ كه‌ قطره‌ از چشم‌ عاشق‌ چكيد ، خدا گفت: حالا تو بی ‌نهايتی چون كه‌ عكس‌ من‌ در اشک‌ عاشق‌ است

در روزی بارانی مرا دفن کنید تاآتش قلبم خاموش گردد .مرا درطابوتی بگذارید از چوب تابدانندعشق من مانند چوب خاکستر شد.دستهایم را بر روی سینه ام قراربدهید تا بدانند همیشه

دوست داشتم کسی را در آغوش بگیرم.چشمهایم را باز بگذارید تا بدانندهمیشه چشم انتظار بودم.صورتم را به غروب افتاب گذارید تا بدانند عشق من غروب کرده   وزندگی من تمام

شده. مرا درافتاب بگذارید تا بدانند عشثقم شعله ور شده.............................