فاصله دختر تا پیر مرد یک نفر بود ؛ روی نیمکتی چوبی ؛ روبه روی یک آب نمای سنگیرمرد از دختر پرسید :
  غمگینی؟نه
  مطمئنی ؟نه
- چرا گریه می کنی ؟
- دوستام منو دوست ندارن .
  چرا ؟چون قشنگ نیستم
  قبلا اینو به تو گفتن ؟نه -
ولی تو قشنگ ترین دختری هستی که من تا حالا دیدم...
- راست می گی ؟
- از ته قلبم ....آره
دخترک بلند شد پیرمرد را بوسید و به طرف دوستاش دوید ؛ شاد شاد.
چند دقیقه بعد پیر مرد اشک هاش را پاک کرد ؛ کیفش را باز کرد ؛ عصای سفیدش را بیرون آورد و رفت !!!

...

دوست داشتم کسی را در آغوش بگیرم.چشمهایم را باز بگذارید تا بدانندهمیشه چشم انتظار بودم.صورتم را به غروب افتاب گذارید تا بدانند عشق من غروب کرده   وزندگی من تمام شده.

مرا درافتاب بگذارید تا بدانند عشثقم شعله ور شده.............................

 ....

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیاتا برایت بگویمچه اندازه تنهایی من بزرگ است.

وتنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمیکرد

                                                                       وخاصیت عشق این است

عبور باید کرد

                 و هم نورد افق های دور بتید شد

                                                               و گاه در رگ یک حرف خیمه بایدزد

عبور باید کرد....

...

     ...

             ...

                   ...

                            ...

کسی نیست

                     بیا زندگی را بدزدیم

                                                 انوقت میان دو دیدار تقسیم کنیم

من به سیبی خوشنودم

                                   وبه بوییدن یک بوته ی بابونه

                                                                          من به یک اینه یک بستگی پاک قناعت دارم

جیک جیک پریروز گنجک های حیاط

جوی ابی که از پای شمشاد ها تا خیال روان بود

کودک از سهم شاداب خود دور میشد

از سر شاخه ها هلو روی پیراهنش ریخت

کودک از باطن حزن پرسید:

                                   تا غروب عروسک چه اندازه راه است؟؟

خواهم امد سرهر دیواری میخکی خواهم کاشت.

پای هر پنجره ای شعری خواهم خواند.

هر کلاغی را کاجی خواهم کرد.

مار را خواهم گفت:چه شکوهی دارد غوک

اشتی خواهم کرد.

اشنا خواهم کرد.

راه خواهم رفت.نور خواهم خورد.

دوست خواهم داشت.

چه کسی بود صدازد:(سهراب)

آشنا بود مثل هوا با تن برگ

مادرم در خواب است.

و منوچهر وپروانه،وشاید همه مردم شهر

شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد

ونسیمی خنک از حاشیه سبز پتو خواب مرا می روبد

بوی هجرت می آید

بالش من پر اواز پر چلچله هاست

صبح خواهد شد

و به این کاسه اب

اسمان هجرت خواهد کرد

باید امشب بروم.

من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم

حرفی از جنس زمان نشنیدم

هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود.

کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد.

هیچکس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت من به اندازه یک ابر دلم میگیرد

وقتی از پنجره حوری میبینم

پای کمیاب ترین نارون روی زمین

فقه میخواند

چیزهایی هم هست لحظه هایی پراوج

شاعره ای را دیدم

انچنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش

اسمان تخم گذاشت

و شبی از شب ها

مردی از من پرسید

تا طلوع انگور چند ساعت راه است؟

باید امشب بروم

باید امشب چمدانی را

که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد بر دارم

و به سمتی بروم

که درختان حماسی پیداست.

رو به ان وسعت بی واژه که همواره مرا میخواند

یک نفر باز صدا زد :سهراب

کفش هایم کو؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

...

درم در خواب است.

به تماشا سوگند

وبه آغاز کلام

وبه پرواز کبوتر از ذهن

وژه ای در قفس است.

حرفهایم مثل یک تکه چمن روشن بود.

من به انان گفتم:

آفتابی لب درگاه شماست

که اگر در بگشایید به رفتار شما میتابد

و به انان گفتم:

سنگ ارایش کوهستان نیست

همچنانی که فلز زیوری نیست به اندام کلنگ.

درکف دست زمین گوهر ناپیدایی است

که رسولان همه از تابش ان خیره شدند.

پی گوهر باشید

لحظه هارا به چراگاه رسالت ببرید

 ومن انان را به صدای قدم پیک بشارت دادم

وبه نزدیکی روز و به افزایش رنگ.

به طنین گل سرخ پشت پرچین سخن های درشت

و به انان گفتم:

هرکه در حافظه چوب ببیند باغی

صورتش در وزش بیشه شور ابدی خواهدماند

هر که با مرغ هوا دوست شود

خوابش ارام ترین خواب جهان خواهد بود

انکه نور از سر انگشت زمان برچیند

میگشاید گره پنجره هارا با اه

زیر بیدی بودیم.

برگی از شاخه بالای سرم چیدم گفتم:

چشم را باز کنید ایتی بهتر از این میخواهید؟

می شنیدم که بهم میگفتند:

سحر میداند سحر

سر هر کوهی رسولی دیدند

ابر انکار به دوش اوردند

باد را نازل کردیم

تا کلاه از سرشان بردارد

خانه هاشان پر داوودی بود

چشمشان را بستیم

دستشان را نرساندیم به سر شاخه هوش

جیبشان راپر عادت کردیم

خوابشان را به صدای سفر اینه ها اشفتیم.

وتو نزدیکترین<<من>>بودی

وتو رساترین<<من>>بوددی

ای<<من>>سحرگاهی

               "پنجره ای بر خیرگی دنیاها سر انگیز"

چتر هارا باید بست

                                               زیر باران باید رفت

فکر را خاطره را زیر باران باید برد

                                              با همه شهر زیر باران باید رفت

دوست را زیر باران باید دید

                                            عشق را زیر باران باید جست

      بی خبرآمد تا بادل من

          قصه ها ساز کند پنهانی

              نیست رنگی که بگویدبا من

                  اندکی صبر سحر نزدیک است

                          هردم این بانگ بر ارم از دل

                                                              وای این شب چقدر تاریک است!!

و عشق

          صدای فاصله هاست

                                      صدای فاصله هایی که غرق ابهامند...

من صدای نفس باغچه را میشنوم

                                               وصدای ظلمت را وقتی از برگی می ریزد

    وصدای سرفه ی روشنی از پشت درخت

                                               عطسه ی اب از هر رخنه سنگ

چکچک چلچله از سقف بهار

                                              وصدای صاف باز وبسته شدن پننجره تنهایی

                           وصدای پاک پوست انداختن عشق

مرگ پایان کبوتر نیست

مرگ وارونه یک زنجره نیست

مرگ در ذهن اقاقی جاری است

مرگ در اب وهوای خوش اندیشه نشیمن دارد

.............................مرگ گاهی ریحان میچیند

مرگ گاهی ودکا می نوشد

گاه در سایه نشسته است به ما مینگرد

زندگی رسم خوشایندی است

  زندگی بال وپری داردبا وسعت مرگ

    پرشی دارد اندازه عشق

    زندگی چیزی نیست

                                که لب طاقچه عادت

                                                              از یاد من وتو برود

مازیارفلاحی و احسان خواجه امیری

فرزاد فرزین

رضا صادقی وحامی

بهنام صفوی

علی دایی و محسن یگانه

علی تکتا

احسان خواجه امیری

یادش بخیر زمانی که عشق بود و عاشقی
مجنون جان میداد برای لیلی.
یادش بخیر زمانی که وفا بود و صداقت
دلتنگی و انتظار نیز که جای خودش بود ، بماند…

پرسید بخاطر کی زنده هستی؟ با اینکه دلم می خواست با تمام وجودم داد بزنم : به خاطر تو بهش گفتم: بخاطر هیچ کس پرسید: پس به خاطر چی زنده هستی؟ با اینکه دلم فریاد می زد به خاطر تو با یک بغض غمگین گفتم : به خاطر هیچ چیز ازش پرسیدم: تو به خاطر کی زنده هستی؟ در حالیکه اشک در چشمانش جمع شده بود گفت: بخاطر کسی که به خاطره هیچ زنده است.

و خدا تنها  بود خداوند بارگاهش را افرید ولی بارگاهش خالی  بودخداوند فرشتگانش را افرید ولی فرشتگانش بی احساس بودند خداوند دنیا را آفرید ولی دنیا ساکت بود خداوند زمین را آفرید ولی

زمین  بی حاصل بود خداوند دریاها را آفرید ولی دریاها بدون موج بودند خداوند گیاهان را آفرید ولی گیاهان بی برگ بودند خداوند مرد را آفرید ولی مرد تنها بود خداوند زن را آفرید ولی زن تنها

بودوخداوند چیزی جدید آفرید بارگاهش شلوغ شد فرشتگانش با احساس شدند دنیا به جنب و جوش افتاد زمین به بار نشست دریاها مواج شدند مرد و زن یار یکدیگر شدند آن چیز جدید

عشق بودخداوند عشق را آفریده بود و خداوند برای تمام مخلوقاتش عشق را آفریده بود

روزی روزگاری دو فرشته کوچک درسفر بودند. یک شب به منزل فردی  ثروتمند رسیدند واز صاحبخانه اجازه خواستند تا شب را آنجا سپری کنند آن خانواده بسیار بی ادبانه برخورد کردند و اجازه ندادند تا آن دو فرشته در اتاق میهمانان شب را سپری کنند و در عوض آنها را به زیر زمین سردو تاریکی منتقل کردند.آن دو فرشته  کوچک همانطور که مشغول آماده کردن جای خود بودند ناگهان فرشته ی بزرگتر چشمش به سوراخی در درون اتاق افتاد و سریعا به سمت دیوار رفت و آن را تعمیر و درست کرد. فرشته ی کوچک تر پرسید:چرا سوراخ دیوار را تعمیرکردی؟ فرشته ی بزرگتر پاسخ داد: همیشه چیزهایی که میبینیم آنچه نیست که به نظر می آیند. فرشته ی کوچکتر  از این سخن سر در نیاورد . فردا صبح آن دو فرشته به راه خود ادامه دادند تا شب به نزدیکی یک کلبه متعلق به یک زوج کشاورز رسیدند وازصاحبخانه خواستند تا اجازه دهندشب را در آنجا سپری کنند. زن و مرد کشاورز که سنی از آن ها گذشته بود . با مهربانی کامل جواب مثبت دادند وبعد از پذیرایی اجازه دادند تا آن دو فرشته در اتاق آنها روی تخت آنها بخوابند و خودشان روی زمین سرد خوابیدند. صبح هنگام فرشته ی کوچک با صدای گریه ی مرد و زن کشاورز  از خواب بیدار شد ودید آن دو غرق در گریه هستند. جلو تر رفت و دید تنها گاو شیر ده آن زوج که تنها راه در آمد آنها بود بر روی زمین افتاده و مرده است. فرشته ی کوچک بر آشفت و به فرشته ی بزرگتر فریاد زد: چرا اجازه دادی چنین اتفاقی بیفتد؟ تو به خانواده ی بزرگتر که همه چیز داشتند کمک کردی و دیوار سوراخ آنها را تعمیر کردی ولی به این خانواده که غیر از این گاو چیز دیگری نداشتند کمک نکردی و اجازه دادی این گاو بمیرد. فرشته ی بزرگتر با آرامی ونرمی پاسخ داد: چیزها آن طور که به نظر می آیند نیستند فرشته ی کوچک فریاد زد یعنی چه؟ من نمیهمم فرشته ی بزرگ گفت: هنگامی که در زیر زمین آن مرد ثروتمند اقامت داشتیم دیدم که در سوراخ آن دیوار گنجی وجود دارد و چون دیدم آن مرد به دیگران کمک نمی کند و از آنچه دارد در راه کمک استفاده نمی کند پس دیوار اتاق را تعمیر و ترمیم کردم تا آنها گنج را پیدا نکنند. دیشب که در اتاق خواب این زوج خوابیده بودم فرشته ی مرگ آمد و قصد گرفتن جان زن کشاورز را داشت و من به جای زن ،گاو را پیشنهاد و قربانی کردم . --------------------------

یک روز آموزگار از دانش آموزانی که در کلاس بودند پرسید آیا می توانید راهی غیر تکراری برای ابراز عشق ، بیان کنید؟ برخی از دانش آموزان گفتند با بخشیدن عشقشان را معنا می

 کنند  شماری دیگر هم گفتند «با هم بودن در تحمل رنجها و لذت بردن از خوشبختی» را راه بیان عشق  میدانند     درآن بین ، پسری برخاست و پیش از این که شیوه    دلخواه خود را برای

ابراز عشق بیان کند،  داستان کوتاهی تعریف کرد    :یک روز زن و شوهر جوانی که هر دو زیست شناس بودند طبق معمول برای تحقیق به جنگل رفتند. آنان وقتی به بالای تپّه

رسیدند درجا میخکوب شدند    یک قلاده ببر بزرگ، جلوی زن و شوهر ایستاده و به آنان خیره شده بود. شوهر، تفنگ شکاری به همراه نداشت و دیگر راهی برای فرار نبودآرام به

طرف آنان حرکت کردرنگ صورت زن و شوهر پریده بود و در مقابل ببر، جرات کوچک ترین حرکتی نداشتند.. همان لحظه، مرد زیست شناس    فریادزنان فرار کرد و همسرش

را تنها  گذاشت داستان به اینجا که رسید دانش آموزان شروع کردند به محکوم کردن آن  مردراوی اما پرسید : آیا می دانید آن مرد در لحظه های آخر زندگی اش چه فریاد می زد؟      بچه ها

حدس زدند حتما از همسرش معذرت خواسته که او را تنها گذاشته است  راوی جواب داد: نه، آخرین حرف مرد این بود که «عزیزم ، تو بهترین مونسم بودی.از پسرمان خوب

مواظبت کن و به او بگو پدرت عاشقت بود بلافاصله ببر به سمت شوهر دوید و چند دقیقه بعد ضجه های مرد جوان به گوش زن رسید. ببر رفت و زن زنده ماند. قطره های بلورین

اشک، صورت راوی را خیس کرده بود که ادامه داد: همه زیست شناسان می دانند ببر فقط به کسی حمله می کند که حرکتی انجام می دهد و یا فرار میکند. پدر من در آن لحظه وحشتناک ، با

فدا کردن جانش پیش مرگ مادرم شد و او را نجات داد. این صادقانه ترین و بی ریاترین ترین راه پدرم برای بیان عشق خود به مادرم و من بود........                                                                                                                                                                                                                                          

(دریا)
قطره دلش دریا می خواست خيلی‌ وقت‌ بود كه‌ به‌ خدا گفته‌ بود هر بار خدا می گفت: از قطره‌ تا دريا راهیست‌‌ طولانی راهی از رنج‌ و عشق‌ و صبوری هر قطره‌ را لياقت‌ دريا نيست قطره‌ عبور كرد و گذشت قطره‌ پشت‌ سر گذاشت قطره‌ ايستاد و منجمد شد قطره‌ روان‌ شد و راه‌ افتاد قطره‌ از دست‌ داد و به‌ آسمان‌ رفت و هر بار چيزی‌ از رنج‌ و عشق‌ و صبوری‌ آموخت. تا روزی‌ كه‌ خدا گفت: امروز روز توست . روز دريا شدن . خدا قطره‌ را به‌ دريا رساند . قطره‌ طعم‌ دريا را چشيد . طعم‌ دريا شدن‌ را . اما ... روزی‌ قطره‌ به‌ خدا گفت: از دريا بزرگتر، آری ،‌ از دريا بزرگتر هم‌ هست؟ خدا گفت: هست قطره‌ گفت: پس‌ من‌ آن‌ را می ‌خواهم . بزرگترين‌ را. بی ‌نهايت‌ را. خدا قطره‌ را برداشت‌ و در قلب‌ آدم‌ گذاشت‌ و گفت: اينجا بی ‌نهايت‌ است. آدم‌ عاشق‌ بود. دنبال‌ كلمه‌ای‌ می ‌گشت‌ تا عشق‌ را توی‌ آن‌ بريزد. اما هيچ كلمه‌ای‌ توان‌ سنگينی عشق‌ را نداشت. آدم‌ همه‌ عشقش‌ را توی‌ يک‌ قطره‌ ريخت. قطره‌ از قلب‌ عاشق‌ عبور كرد و وقتی‌ كه‌ قطره‌ از چشم‌ عاشق‌ چكيد ، خدا گفت: حالا تو بی ‌نهايتی چون كه‌ عكس‌ من‌ در اشک‌ عاشق‌ است

در روزی بارانی مرا دفن کنید تاآتش قلبم خاموش گردد .مرا درطابوتی بگذارید از چوب تابدانندعشق من مانند چوب خاکستر شد.دستهایم را بر روی سینه ام قراربدهید تا بدانند همیشه

دوست داشتم کسی را در آغوش بگیرم.چشمهایم را باز بگذارید تا بدانندهمیشه چشم انتظار بودم.صورتم را به غروب افتاب گذارید تا بدانند عشق من غروب کرده   وزندگی من تمام

شده. مرا درافتاب بگذارید تا بدانند عشثقم شعله ور شده.............................