من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیاتا برایت بگویمچه اندازه تنهایی من بزرگ است.

وتنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمیکرد

                                                                       وخاصیت عشق این است

عبور باید کرد

                 و هم نورد افق های دور بتید شد

                                                               و گاه در رگ یک حرف خیمه بایدزد

عبور باید کرد....

...

     ...

             ...

                   ...

                            ...

کسی نیست

                     بیا زندگی را بدزدیم

                                                 انوقت میان دو دیدار تقسیم کنیم

من به سیبی خوشنودم

                                   وبه بوییدن یک بوته ی بابونه

                                                                          من به یک اینه یک بستگی پاک قناعت دارم

جیک جیک پریروز گنجک های حیاط

جوی ابی که از پای شمشاد ها تا خیال روان بود

کودک از سهم شاداب خود دور میشد

از سر شاخه ها هلو روی پیراهنش ریخت

کودک از باطن حزن پرسید:

                                   تا غروب عروسک چه اندازه راه است؟؟

خواهم امد سرهر دیواری میخکی خواهم کاشت.

پای هر پنجره ای شعری خواهم خواند.

هر کلاغی را کاجی خواهم کرد.

مار را خواهم گفت:چه شکوهی دارد غوک

اشتی خواهم کرد.

اشنا خواهم کرد.

راه خواهم رفت.نور خواهم خورد.

دوست خواهم داشت.

چه کسی بود صدازد:(سهراب)

آشنا بود مثل هوا با تن برگ

مادرم در خواب است.

و منوچهر وپروانه،وشاید همه مردم شهر

شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد

ونسیمی خنک از حاشیه سبز پتو خواب مرا می روبد

بوی هجرت می آید

بالش من پر اواز پر چلچله هاست

صبح خواهد شد

و به این کاسه اب

اسمان هجرت خواهد کرد

باید امشب بروم.

من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم

حرفی از جنس زمان نشنیدم

هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود.

کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد.

هیچکس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت من به اندازه یک ابر دلم میگیرد

وقتی از پنجره حوری میبینم

پای کمیاب ترین نارون روی زمین

فقه میخواند

چیزهایی هم هست لحظه هایی پراوج

شاعره ای را دیدم

انچنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش

اسمان تخم گذاشت

و شبی از شب ها

مردی از من پرسید

تا طلوع انگور چند ساعت راه است؟

باید امشب بروم

باید امشب چمدانی را

که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد بر دارم

و به سمتی بروم

که درختان حماسی پیداست.

رو به ان وسعت بی واژه که همواره مرا میخواند

یک نفر باز صدا زد :سهراب

کفش هایم کو؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

...

درم در خواب است.

به تماشا سوگند

وبه آغاز کلام

وبه پرواز کبوتر از ذهن

وژه ای در قفس است.

حرفهایم مثل یک تکه چمن روشن بود.

من به انان گفتم:

آفتابی لب درگاه شماست

که اگر در بگشایید به رفتار شما میتابد

و به انان گفتم:

سنگ ارایش کوهستان نیست

همچنانی که فلز زیوری نیست به اندام کلنگ.

درکف دست زمین گوهر ناپیدایی است

که رسولان همه از تابش ان خیره شدند.

پی گوهر باشید

لحظه هارا به چراگاه رسالت ببرید

 ومن انان را به صدای قدم پیک بشارت دادم

وبه نزدیکی روز و به افزایش رنگ.

به طنین گل سرخ پشت پرچین سخن های درشت

و به انان گفتم:

هرکه در حافظه چوب ببیند باغی

صورتش در وزش بیشه شور ابدی خواهدماند

هر که با مرغ هوا دوست شود

خوابش ارام ترین خواب جهان خواهد بود

انکه نور از سر انگشت زمان برچیند

میگشاید گره پنجره هارا با اه

زیر بیدی بودیم.

برگی از شاخه بالای سرم چیدم گفتم:

چشم را باز کنید ایتی بهتر از این میخواهید؟

می شنیدم که بهم میگفتند:

سحر میداند سحر

سر هر کوهی رسولی دیدند

ابر انکار به دوش اوردند

باد را نازل کردیم

تا کلاه از سرشان بردارد

خانه هاشان پر داوودی بود

چشمشان را بستیم

دستشان را نرساندیم به سر شاخه هوش

جیبشان راپر عادت کردیم

خوابشان را به صدای سفر اینه ها اشفتیم.

وتو نزدیکترین<<من>>بودی

وتو رساترین<<من>>بوددی

ای<<من>>سحرگاهی

               "پنجره ای بر خیرگی دنیاها سر انگیز"

چتر هارا باید بست

                                               زیر باران باید رفت

فکر را خاطره را زیر باران باید برد

                                              با همه شهر زیر باران باید رفت

دوست را زیر باران باید دید

                                            عشق را زیر باران باید جست